پرواز اردیبهشت / دل نوشته ای به مناسبت سالگرد عروج مردی که با مردم بود و در قلب ملتی ماند

چشمانم را باز می‌کنم و از پنجره اتاق آسمان را می‌نگرم. هوا هنوز تاریک است. گوشی را از کنار دستم برداشته به صفحه آن نگاهی می‌اندازم.

ساعت ۴:۲۰ دقیقه بامداد ۳۰ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ است.

 نمی‌دانم چرا از شب گذشته خواب آرامی نداشتم و مدام در دلشوره و التهاب و دل نگرانی به سر بردم.

 دوباره صفحه گوشی را نگاه کردم.

 ۳۰ اردیبهشت ماه؟

همانند برق گرفته‌ها از جا برمی‌خیزم و به سمت تلویزیون می‌روم روشنش کرده و میخکوب نشسته چشم به قاب تلویزیون میدوزم.

حالا دلیل تشویش و دل نگرانی و بدخوابی شب گذشته را درک می‌کنم درست یک سال پیش در چنین شبی تا صبح به صفحه تلویزیون خیره شده و نه تنها من بلکه یک ملتی مشغول دعا و التماس به درگاه خداوند بودیم.

با اینکه یک سال از آن حادثه گذشته  انگار هنوز هم در انتظار شنیدن این خبر از گوینده تلویزیون هستم: "پس از ساعت‌ها جستجو در شرایط جوی نامساعد رئیس جمهور محبوب و مردمی‌مان به اتفاق تیم همراهش به سلامت به آغوش ملت بازگشتند."

اما دریغ...

ساعت دیواری اتاقم را نگاه می‌کنم ساعت نزدیک به ۴:۵۰ دقیقه صبح است. نماز را خوانده و مهیای رفتن به محل کار می‌شوم به یاد می‌آورم که در چنین روزی ملت ایران هنوز چشم انتظار شنیدن خبری خوش از سید محرومان بودند.

 ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳؛

آن روز هم پس از بیداری شبانه برای شنیدن خبر سلامتی رئیس جمهور عزیز و تیم همراهش از جا برخاسته و مهیای رفتن به محل کار شدم.

سوار ماشین هم که بودم مدام با اینترنت گوشی شبکه خبر را چک می‌کردم و همچنان امیدوار به بازگشت مردی بودم که آرزویش مرگی بود که ختم به شهادت بشود.

ناگهان دلم لرزید...

نکند آنقدر نزد خداوند عزیز باشد که دعایش مستجاب شود؟

نکند خداوند قرار است امروز او را به آرزوی دیرینه‌اش که شهادت در راه خدمت به مردم است برساند؟
و...

 این افکار مشوش رهایم نمی‌کردند افکار وحشتناکی که حتی فکر کردن به آنها نیز دیوانه‌ام می‌کرد.

به محل کار که رسیدم دیدم از نیروهای حراست جلو درب ورودی اداره گرفته، تا تک تک کارمندان، در التهاب و شوک این خبر با هم پچ پچ می‌کردند.

آن روز خانه، دفتر کار و کل شهر برایم قفسی بود از جنس اضطراب و دلهره، اما هنوز هم سوسوی امیدی داشتم.

برای لحظاتی نت گوشی‌ام قطع شد همکاران که دل نگرانی و حال عجیبم را مشاهده می‌کردند سعی داشتند با دلداری شرایط روحی  مرا تغییر دهند.

یکی از همکاران یک استکان چای بر روی میزم گذاشت و گفت نشاالله که هرچه خیر است... هنوز جمله‌اش به آخر نرسیده بود که ناگهان از داخل سالن اداره صدای بلندی را شنیدیم که می‌گفت: خبر شهادت رئیس جمهور از شبکه خبر اعلام شد. 

هنوز هم باور نمی‌کردم.

 نت گوشی‌ام همچنان قطع و وصل می‌شد، گوشی را محکم بر روی دسته صندلی  کوبیدم، برای دقایقی نت وصل شد، تصاویر بالگرد سوخته حامل سید ابراهیم در آتش مرا به یاد معجزه خداوند انداخت‌.

 بی‌اختیار با صدای بلندتری گفتم خداوندا می‌شود آتش گلستان شود و باز هم ابراهیمِ این سرزمین را به ملت بازگردانی؟ 

دیگر نه چشم‌هایم از شدت اشک صفحه گوشی را می‌دید نه گوش‌هایم صدایی جز طنین صدای جوینده بالگرد رئیس جمهور را در کوه‌های ورزقان می‌شنید که مدام با زبان ترکی می‌گفت: "حاج آقا هارداسان؟" " حاج آقا هارداسان؟"

آری امروز ۳۰ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ یکمین سالگرد حادثه تلخی است که هنوز هم غم تلخش همچون از دست دادن پدری مهربان بر قلبم سنگینی می‌کند. از آن روز به بعد ۳۰ اردیبهشت ماه شب یلدای بهار ایران است.

لباس پوشیده چادر را بر سرم می‌اندازم و می‌خواهم از منزل خارج شوم که ناگهان چشمم به قاب عکسی می‌افتد که تنها خاطره بازمانده از شیرین‌ترین سال‌های خبرنگاری‌ام بود که اکنون بر روی طاقچه اتاق تبدیل به حسرتی بر دل مانده شده که چشم انتظار بازگشت به همان روزهاست.

روایتی ماندگار از ۲۰ مهرماه ۱۴۰۲

دقایقی جلو قاب عکس ایستاده و خاطرات سفر دو روزه آیت الله رئیسی رئیس جمهور وقت کشورمان به استان فارس را مرور می‌کنم.

هرچند در سفر یک روزه وی در ۲۲ مهر ۱۴۰۰ نیز به عنوان یک خبرنگار تیم را همراهی می‌کردم؛ اما خاطرات سفر دو روزه شهید رئیسی به استان فارس در ۲۰ و ۲۱ مهر ماه ۱۴۰۲ هنوز هم مانند برگ دفتری در جلو چشمانم ورق می‌خورد با یادآوری‌شان به خود افتخار می‌کنم که به واسطه حرفه خبرنگاری‌ام روزهایی را تجربه کرده‌ام که بی هیچ قضاوت و پیش داوری شاهد تلاش‌ها و خدمت ایثارگرانه مردی بودم از جنس یثار و خستگی‌ناپذیری، مردی از جنس مردم، کسی که اگر درد و رنجی می‌دید چشم‌هایش پر از اشک می‌شد.

آن روز را هنوز خوب به یاد می‌آورم.
ساعت ۳ بامداد بود. بیدار شدم و مهیای رفتن به سمت استانداری برای گرفتن کارت مخصوص همراهی تیم رئیس جمهور شدم.

ساعت ۳:۳۰ دقیقه بامداد جلو درب استانداری رسیدم عده‌ای از همکاران زودتر از من آمده بودند و کارت‌ها را گرفته و منتظر حرکت به سمت فرودگاه بودند. این تعداد از خبرنگاران کسانی بودند که با تایید استانداری می‌توانستند از ابتدای ورود ایشان و از لحظه ورود به فرودگاه وی را در دو روز سفر همراهی کنند.

با همکاران به سمت فرودگاه حرکت کردیم آنان که کارت‌های استقبال از رئیس جمهور را در دست داشتند بدون هیچ ممانعت و مشکلی به پاویون فرودگاه رفته و منتظر حضور ایشان شدند.

پس از فرود هواپیمای حامل رئیس جمهور و تیم همراه، شهید رئیسی به سمت مدیران و مسئولانی آمدند که برای استقبال به فرودگاه آمده بودند. برایش فرقی نمی‌کرد مسئول باشند یا مردم عادی، همه را تکریم  و با مهربانی و احترام با دیگران برخورد می‌کرد.

من خود به چشم خویش دیدم که در این سفرها چگونه با احترام کرامت همه اقشار را حفظ کرده و برای شنیدن حرف‌هایشان ساعت‌ها سر پا می‌ایستاد بدون اینکه ذره‌ای تفاوت بین خود و دیگران قائل شود.

روز افتتاح خط دوم آبرسانی از سد درودزن به شیراز در شهر صدرا را خوب به یاد می‌آورم.

سید محرومان تنها به افتتاح این پروژه اکتفا نکرد و در ابتدا و قبل از شروع کار برای خدا قوت و دست مریزاد به سمت تونل خاکی و شیبدار محل پروژه، جایی که کارگران ایستاده بودند رفت. در جمع‌شان ایستاد. لحظاتی صحبت کرد، خدا قوتی گفت و با آنان عکس یادگاری انداخت. هنوز لبخندهایش را به یاد می‌آورم که چگونه با مهربانی در کنار کارگران ایستاده بود تا شاید بتواند اندکی از خستگی آنان را بکاهد.

در سرکشی از یکی از همین پروژه‌های عمرانی استان، زمانی که به عنوان خبرنگار همراه گروه به نزدیک‌ترین محل استقرار ایشان رفتم تا از نزدیک بتوانم فیلم و عکس بگیرم با ممانعت یکی از اعضای تیم حفاظتش روبرو شدم در حال چانه زنی با او بودم و با عصبانیت می‌گفتم که من یک خبرنگارم و باید کارم را درست انجام دهم، که ناگهان لبخند مهربان رئیس جمهور و نگاه دستوری او به محافظش باعث شد تا به من اجازه دهند کارم را ادامه دهم و سپس با لحنی آرام رو به محافظش کرد و گفت این دخترمان از صبح و از فرودگاه همراه تیم بوده و این یعنی خبرنگار تایید شده خود استان است پس چرا جلوی کار کردنش را می‌گیرید او هم باید مثل شما درست کارش را انجام دهد.

هنوز خیابان‌های شهر شیراز که منتهی به حرم شاه چراغ می‌شدند را از یاد نمی‌برم خیابان‌هایی که مملو از جمعیت بودند و از روستاها و شهرهای دور و نزدیک به شیراز آمده تا رئیس جمهور مردمی و محبوبشان را از نزدیک ببینند.
 عده‌ای نامه در دست داشتند و عده‌ای فقط خواستار دیدارش بودند بزرگترین صحن حرم مطهر احمد بن موسی جای سوزن انداختن نبود.

دیدار مردمی به اتمام رسید دیدارهای متعددی با اقشار مختلف از جمله خانواده شهدا، کارگران، فرهنگیان و همه و همه داشت.
 سفر رو به پایان بود و در شب دوم و آخرین لحظات سفر نوبت به دیدار با گروهی رسید که آیت الله رئیسی آنان را چشم و گوش مردم می‌دانست، نشست خبری با خبرنگاران آخرین برنامه‌ای بود که آقای رئیس جمهور در فارس داشت.

دیداری که گرچه برای همه ما شیرین و تجربه کاری متفاوتی بود؛ اما با آن گفت و شنودهای صمیمانه و عکس یادگاری که در آخر با خبرنگاران انداخت دنیایی از حسرت را برایمان بر جای گذاشت.

این روزها با خود می‌گویم...

کاش هیچ‌گاه در سه سفری که به استان فارس داشت(یک سفر در زمان تصدی قوه قضاییه و دو سفر در زمان ریاست جمهوری) از نزدیک با او برخورد نکرده بودم، کاش هیچ وقت خدمات، ایثار، فداکاری، مهربانی و مردم‌داری‌اش را با چشم سر و چشم دل ندیده و درک نکرده بودم.

و امروز در آستانه یکمین سالگرد شهادت شهدای اردیبهشت، شهید جمهور، سید ابراهیم رئیسی و شهدای خدمت در پرواز ابدی هستیم، پروازی که در راه خدمت به مردم صورت گرفت و این پرواز، پروازی بود برای همیشه تاریخ تا نام رئیس جمهوری را بر تاریخ ایران اسلامی هک کند، که برای خدمت به مردمش جانانه ایستاد و سعادتمندانه به شهادت رسید.

پایان پیام / 8096