بحرانهای فرهنگی/ هشدار عمومی برای خانواده ها

حسین خبیری در یادداشتی نوشت: تنوع لجام گسیخته مخدرهای سنتی و صنعتی رایج، کاهش سن مصرف همراه با به حداقل رسیدن زمان تهیه مواد مخدر،کاهش نرخ و سهولت تولید بعضی از انواع مواد مخدر، افزایش دیوانه وار روابط جنسی نامتعارف توامان با کاهش سن سکس به همراه سهولت دست یابی به تن فروشان در سنین مختلف در سطح شهر، دختران فراری وپروازی و ...همه وهمه گویای شرایطی ناگوار و هولناک، همچنین بیانگر سکوت کهنه و خسارت باری است که متصدیان امور ازسالهای گذشته تا کنون، همواره برای حفظ امتیازات مدیریت خود، از بیان وچاره اندیشی برای واقعیات موجود جامعه طفره رفته اند و وضعیت شهر را در پستوهای حقیر جلسات بی خاصیت رسمی، مطلوب و مقدس ترسیم نموده اند.

این وضعیت نابهنجار که حاصل انباشت بی توجهی های دولتها به امور فرهنگی است، به منظومه ای ازدلایلی چون:فقدان مدیران خلاق،نبود برنامه های مخاطب محور با رویکردهای نوپردازانه وجذاب ،بی اعتنایی به تجارب موفق جهانی،بی اعتمادی جوانان، کاهش تعداد ngoها و عدم استفاده از توان و ظرفیت های داوطلبانه سازمان های مردم نهاد،غیبت وعدم هماهنگی رسانه ملی به عنوان تنها دریچه اطلاع رسانی رسمی با سایر نهادهای مسئول و صاحب نظر، حذف قطعی کالای فرهنگی از سبد مصرفی خانواده متاثر از بحران اقتصادی و نابسامانی معیشتی ،کاهش ازدواج، افزایش چشمگیرطلاق، چالش اشتغال،فعالیت های فرهنگی کوچک وپراکنده، کور، مقطعی ، جزیره ای و مهمتر از همه ،فقدان "برنامه توسعه مدار" دائمی، اقتضایی، متوازن ومتناسب با سرانه جمعیت ومیزان آسیب ها ،از سوی نهادهای مسئول و متولی ، باز می گردد.

فقدان موسسات نظرسنجی بی طرف واتکای مطلق بر اطلاعات،اخبار وداده های اطرافیان ،موافقان وذی نفعان ،صحنه گردانان نظام اجرایی کشور را دچار نوعی اشتباه محاسباتی ،توهم وتعارض و تقابل با واقعیات بدیهی جامعه نموده است.

آنچه مدیران فرهنگی باید بدانند این است که به طور کلی فرهنگ وتولیدات فرهنگی دستخوش تحول و تغییرات گفتمانی واساسی گردیده اند، مرزهای فرهنگی برچیده شده اند وما درحال تجربه شگفت انگیز دنیای بدون مرز ارتباطات وتبادل اطلاعات هستیم.

ذائقه فرهنگی ،تولیدات فرهنگی،ابزار فرهنگی - ارتباطی،زمان ومکان مصرف و تبادل کالاهای فرهنگی، جغرافیای فرهنگی(بدون مرز) وبه دنبال آن سبک زندگی...دچار تغییرات ۳۶۰درجه شده و به طور حتم نمی شود برای سال ۱۴۰۴نسخه دهه های ۶۰ و۷۰ و۸۰ و۹۰ را پیچید، دقیقا مثل غذایی که ما به صورت روزانه مصرف می کنیم ، در تغذیه فکری و فرهنگی نیز، تاریخ مصرف یک اصل اجتناب ناپذیر است،اگر در تولیدات فرهنگیمان به تاریخی که در آن بسر می بریم توجهی نداشته باشیم، آسیب های فرهنگی بروز پیدا می کند و مشتریان از محصولات معیوب ما گریزان می شوند، ما را به حال خودمان رها می کنندوبی هیچ درنگی به دنبال مطالبات خود می روند و دریک کلام منزوی می شویم.

ساده ترین اما پر هزینه ترین راه مواجه با شرایط مذکور، اقدامات و رفتارهای مخرب قهری، جبری، خودسرانه و شتابزده و احساسی است.

برخی از عافیت طلبان و ساده انگاران به یکباره همه مکافات را به گردن شبکه اجتماعی می اندازند، در حالی که به دلیل بی بر نامه گی های متصدیان امور در این مقوله، جامعه ما از همه فرصت های منحصربفرد وطلایی شبکه اجتماعی، صرفا از معایب آن بهره مند می شود. 

برخلاف شعارهای پوچ مدعیان منفعت طلب،ما هرگز نمی توانیم میزان این جنس مشکلات را به صفر برسانیم،در شرایط موجود، تنها می توان با اقدامات توامان کمی وکیفی، با کوشش دائمی، هدفمند وصادقانه، به همراه پرهیز از هر نوع سستی و نیرنگ وکینه توزی های احمقانه وبی خاصیت ومضرسیاسی، همگام با بهره وری از مجموعه توانمندیها و ظرفیت های همه ی بازیگران موثر عرصه های اجتماعی، به سمت کاهش عینی ،مختصر، مشهود و پله کانی این آسیب ها گام برداشت.

در کوران بی تفاوتی ها وغفلت های متصدیان امور درگسترانیدن دامنه بی عدالتی آموزشی و فقر کشنده فرهنگی، نقش وسهم خانواده ها به عنوان تنها دغدغه مندان ودلسوزان فرزندانمان، در دوران گذارنسل جوان بی پناهمان از این شرایط سخت و ناگوار، بسیار مهم و تعیین کننده است.
 

پایان پیام / 11314