دیکتاتوری رسانه‌ای؛ کاهش اعتماد عمومی به مسئولین و رسانه‌ها نتیجه دیکتاتوری‌ رسانه ای

یادداشت سردبیر:

دیکتاتوری رسانه‌ای به وضعیتی اشاره دارد که در آن رسانه‌ها به جای ارائه اطلاعات و دیدگاه‌های متنوع و مستقل، به یک یا چند گروه خاص تعلق دارند و از قدرت خود برای کنترل افکار عمومی و ترویج منافع خود یا یک گروه خاص استفاده می‌کنند. 

این وضعیت می‌تواند منجر به سانسور، تحریف اخبار و اطلاعات، و ایجاد یک فضای فکری یکنواخت و محدود شود.

در دیکتاتوری رسانه‌ای، رسانه‌ها به عنوان ابزاری برای تأثیرگذاری بر افکار عمومی و شکل‌دهی به واقعیت عمل می‌کنند. این امر می‌تواند از طریق موارد زیر صورت گیرد:

سانسور:
حذف یا محدود کردن انتشار اطلاعات و دیدگاه‌های مخالف.

تحریف:
ارائه اطلاعات نادرست یا گمراه‌کننده به منظور تأثیرگذاری بر افکار عمومی.

تبلیغات:
استفاده از رسانه‌ها برای ترویج یک تفکر یا دیدگاه خاص.

انتخاب اخبار:
تمرکز بر پوشش خبری خاص و نادیده گرفتن سایر اطلاعات و ارائه تصویری ناقص و تحریف شده از واقعیت

دیکتاتوری رسانه‌ای می‌تواند تأثیرات مخربی بر جامعه داشته باشد، از جمله:

کاهش اعتماد عمومی به رسانه‌ها:

مردم به تدریج درستی و بی‌طرفی رسانه‌ها را زیر سؤال می‌برند و سلامت رسانه به عنوان رکن چهارم دموکراسی از بین می‌رود.

کاهش مشارکت عمومی:

مردم ممکن است به دلیل احساس ناتوانی بر تأثیرگذاری در اداره کشور، در مسائل اجتماعی و سیاسی کمتر مشارکت کنند.

افزایش شکاف اجتماعی:

دیکتاتوری رسانه‌ای می‌تواند منجر به ایجاد شکاف و اختلاف نظر در جامعه شود.

به طور خلاصه، دیکتاتوری رسانه‌ای یک پدیده منفی است که می‌تواند بر کیفیت دموکراسی و آزادی‌های فردی تأثیر بگذارد.

به تعبیر رهبر معظم انقلاب در خصوص دیکتاتوری رسانه ای توجه کنید؛ «دیکتاتوری رسانه‌ای یکی از انواع دیکتاتوری قدرت‌های غربی با وجود ادعای آزادی بیان آن‌هاست... آن‌ها هر کلمه و تصویری را که با سیاست‌های غربی معارض باشد، ممنوع‌الانتشار می‌کنند و در مقابل از همین فضا برای تخریب اسلام و جمهوری اسلامی، استفاده حداکثری می‌کنند.» می‌توان درباره خباثت غربی‌ها در این زمینه، هزاران سند و مدرک، دست و پا کرد به‌نحوی‌که مستندات افشاشده از سوی خود آن‌ها، مجالی برای ارائه مدارک دیگر از سوی کشورمان باقی نگذارد.

اما این ویژگی محدود به غربی ها نمی‌شود و علی رغم تاکیدات قرآن مبنی بر پیروی نکردن از روش‌های ظالمان اما این رذالت رسانه ای در جامعه ما نیز آسیب های زیادی به همراه داشته است. 

مفهوم «رسانه به مثابه ابزار قدرت» به جای ایفای نقش نظارتی و اطلاع رسانی به بلندگویی برای اهداف سیاسی و شاید انتخاباتی افراد تبدیل شده است که تلاش دارد مخالف خود را به هر طریقی از صحنه رقابت خارج کند.

انتخاب عکس‌ها و فیلم‌هایی که یک صحنه خاص را نشان می‌دهند و یا احساسات خاصی را برمی‌انگیزند و می‌تواند منجر به سوگیری شود، دامن زدن به اختلافات افراد و جریان های سیاسی توسط برخی رسانه ها، برچسب زدن های پی در پی، استفاده عامدانه از تیترها، مفاهیم(حتی مفاهیم دینی) و عناوینی که منجر به برداشت نادرست در ذهن مخاطب میشود و مواردی از این دست، ابزارهایی است که نه تنها اصول حرفه ای رسانه ای را نقض میکند بلکه اعتماد عمومی به برخی مسئولین را نیز از بین میبرد و این سوال را در ذهن مخاطب به وجود می‌آورد که این رسانه ها با چه پشتوانه ای اینگونه در فضای مجازی اقدام به نفرت پراکنی، تفرقه و لجن پراکنی کرده و تلاش میکنند مخاطبین را به سمت نتیجه گیری های نادرست سوق دهند.

اکنون سوال اینجاست که آیا جریانات سیاسی که اینگونه به جان یکدیگر افتاده اند هیچ نقطه مثبتی برای یکدیگر قائل نیستند که با انواع برچسب ها اینگونه یکدیگر را سیاه می‌نمایند و با صفر و صدی با مسائل برخورد می کنند؟!

و اینکه چرا جایگاهی از عقلانیت و خردورزی در انتخاب گری را برای مخاطب خود قائل نیستند و تلاش میکنند فهم خود را از مسائل به مخاطب تحمیل نمایند!!

اگر رساندن مردم به بلوغ اجتماعی و سیاسی را از کارکردهای اصلی رسانه بدانیم انتظار می‌رود برخی رسانه های قلم به مزد و برخی انسان رسانه ها روش خود را تغییر داده و تلاش نمایند جامعه به سمت عقلانیت و تفکر حرکت نماید.
  
از مسئولین و برخی علما نیز انتظار می‌رود با انتخاب افراد رسانه ای صالح در کنار خود حاشیه های سیاسی را مدیریت نموده و اگر انتظار وحدت ملی را دارند به اصول و قواعد درست پایبند بوده و بیشتر به فهم مردم احترام بگذارند در غیر این صورت مردم از رسانه ها و جریانات سیاسی که با دیکتاتوری به دنبال شکل دهی به افکار عمومی اند عبور خواهند کرد و آینده را به شکل دیگری رقم خواهند زد.

زینب ذاکری نیا

پایان پیام / 8144