عبور از دوگانه های کاذب و مبهم پیش نیاز مدیریت نشاط اجتماعی است؛ دردها و راهکارها پیش روی ماست!

فیلم اخیر رقص و پایکوبی دختران در باغ جنت شیراز بار دیگر جامعه را در برابر نزاع ها و پرسش های قدیمی قرار داد!

عده ای بنا به تکلیف قانونی وعده برخورد دادند، برخی آن را خلاف اعتقادات خود دانسته و مطالبه اقدام جدی داشتند، گروهی مثل همیشه با شوخی و جک سازی از کنار ماجرا گذشتند و بعضی نیز این موضوع را در برابر بحران های بزرگتر کشور ناچیز شمردند و اظهار نظر و مواضع مدیران، مسئولان و نمایندگان را مورد نقد قرار دادند!
اما در این میان، از نگاه بسیاری از متفکران و کنشگران اجتماعی و فرهنگی مسئله اصلی نه خود شادی بلکه نبود مدیریت نشاط اجتماعی است!

با اندکی دقت درمی یابیم که ما ایرانیان امروزی ، هنوز درگیر دوگانه های کاذب هستیم!
پیشرفت یا امنیت مصلحتی و واکنشی؟
کارآمدی یا بروکراسی سنگین فرهنگی؟
نشاط مبهم و بی تعریف یا هنجارشکنی مستحق برخورد؟

این در حالی است که تاریخ و فرهنگ ایران بارها به ما نشان داده است، اقوام و مردمان این سرزمین از دیرباز نشاط و شادی را به عنوان دو مقوله ی صاحب تعریف در قالب آیین ها و جشن ها و زیست روزمره مردم مدیریت اجتماعی می کردند!

از جشن عروسی تا نوروز، مهرگان ،سده و آیین های محلی همه همراه با لباس های ویژه ،حرکات موزون، آواها و اشعار خاص  دارای پذیرش و مشروعیت اجتماعی و چارچوب های روشن بودند و هستند!
همین هنجارسازی های صحیح بود که شادی و نشاط را زیبا،تعریف شده، پذیرفته و دفاع پذیر می کرد!

اکنون پرسش های ساده ای پیش روی ماست!
آیا کسی می تواند با رقص محلی که میراث فرهنگی پذیرفته شده ماست برخورد قانونی کرده و آن را هنجارشکنی بخواند؟
آیا کسی شهامت تمسخر چنین آیینی را دارد یا می تواند آن را در تضاد با باورهای شخصی خود به کل جامعه تعمیم دهد؟
و آیا این آیین ها جز فرصتی برای وحدت و همدلی ملی و قومی در بزنگاه های اجتماعی و بحران ها بوده اند؟

مسئله و راهکار هر دو روشن است! نبود مدیریت نشاط اجتماعی کارآمد، امروز ما را به سمت برخورد و حتی حذف می کشاند! در حالی که تجربه تاریخی نشان می دهد نشاط اگر درست تعریف و مدیریت شود نه تهدید بلکه پناهی برای جامعه و موتور انسجام ملی است!

در همین مراسم باغ جنت شیراز، اگر مدیریت نشاط اجتماعی جاری بود صحنه های شادی و نشاط مردم به کدام سو حرکت می کرد؟
به سوی توان افزایی و انسجام اجتماعی یا به سمت سردرگمی و نزاع های تکراری!؟

پایان پیام / 11329